Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Oorvijg]

OORVIJG, z.n., vr., der, of van de oorvijg; meerv. oorvijgen. Een oorband, een slag aan de ooren. Bij Hornegk komt het enkele vaige in die beteekenis voor. De laatste helft van het woord heeft met vijg, eene bekende boomvrucht, niets dan den klank gemeen: het

[p. 677]

stamt zonder twijfel uit eene bron met vegen, in het lat. figere. In het angels. is fegan, pangere. Wij zeggen ook nog een veeg, een oorveeg.