Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opjagen]

OPJAGEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en jagen: ik joeg op, heb opgejaagd. In de hoogte jagen: iemand de trappen opjagen. Oneig. wordt het van andere dingen ook gebezigd: de wind heeft het water hoog opgejaagd. Doen zwellen, uitzetten: den buijck opjaeghen. Kil. Niemant en roeme zich in zijn groot en opghejaegt lichaem. J. de Brune. In de hoogte doen rijzen: toen kuische drift de vlammen opjoeg van een wettelijken brand. G. Bidloo. De gist van uwen drank

[p. 720]

jaagt veel gebreken op. G. Brandt. Aanzetten, aanvuren: welke spijt hun den moedt, met versche verbolghenheit, opjoegh. Hooft. In prijs doen rijzen: hij joeg dat boek hoog op. Tegen elkander opjagen. Van zijne plaats jagen, zoodat men met haast moet opstaan. Eig., eenen haas uit het leger opjagen. Iemand opjagen zegt men ook, oneigenlijk, van zulken, wien men onverwachts noodzaakt, zijne zitplaats, of gehuurde woning te verlaten.