Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opofferen]

OPOFFEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en offeren: ik offerde op, heb opgeofferd. Als een offer opdragen: zij offeren hunne kinderen den Moloch op. Zich ten offer opdragen: zich opofferen. Figuurlijk, iemands dood, of ondergang, voorbedachtelijk bevorderen: de soldaten werden, buiten noodzakelijkheid, opgeofferd. Zich voor het Vaderland opofferen,

[p. 734]

zijne krachten en welvaart voor het zelve verspillen. In gevaar, schade en ongeluk brengen: hij heeft mij aan zijne gierigheid opgeofferd. Vrijwillig aanbrengen, ten beste van anderen: aan iemand zijne rust opofferen. Toewijden: zijn leven Gode opofferen. Van hier: opoffering.