Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opper]

OPPER, bijv. n. en bijw., hetwelk, als bijvoegelijk, alleen in den overtreffenden trap gebruikt wordt, voor hoogst, hoogste, opperst, opperste: God is het opperste wezen. Ook zelfstandig: de opperste van een klooster. Als bijw. wordt het met andere woorden zamen gevoegd, om eene hoogheid, of meerderheid aan te duiden, b.v.: opperadmiraal, opperbetuw, het bovenste gedeelte der Betuwe, opperbevel, opperbevelhebber, opperbisschop,

[p. 735]

opperboekhouder, opperbewind, opperduitschland, oppergebied, oppergebieder, oppergezag, oppergezaghebber, opperheer, opperheerschappij, opperheerscher, opperheid en opperoverheid, opperhof, opperhoofd, opperhuid, opperjager, opperjagermeester, opperjagermeesterschap, opperkamer, waarvoor men thans opkamer bezigt, opperkamerling, opperkerk, hoofdkerk, opperkleed, bovenkleed, opperklerk, opperkok, opperkoopman, opperste koopman: voor opperkoopman varen, - oppermagt, opperofficier, oppermajesteit, oppermeoster, bovenmeester, opperpriester, opperregter, opperrijn, bovenrijn, opperschenker, opperschout, bovenschout, opperstalmeester, opperstuurman, oppertoezigt, oppervlies, oppervoogd, oppervorst, opperwal, opperwater (water, dat van boven komt) opperzaal, bovenzaal, enz.