Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opsnuiven]

OPSNUIVEN, (opsnuffen), bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en snuiven: ik snoof op, heb op-

[p. 747]

gesnoven. In den neus ophalen: gij moet brandewijn opsnuiven tegen de tandpijn. Alles insnuiven: ik heb mijne gansche doos (al de snuif, die in mijne doos was) reeds opgesnoven. Fig. voor opsporen:

Doch heb ik niet alleen door mijn zeer diep beschouwen,
En konsten opgesnuft, en in gebruik gehouwen.

J. de Deck.

Van hier opsnuiving.