Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Overgaan]

OVERGAAN, onz. en bedr. w., onregelm. Van het scheidb. en onscheidb. voorz. over en gaan. Onz. en scheidb.: ik ging over, ben overgegaan. Overloopen: hij ging tot den vijand over. Zich van het eene voorwerp naar het andere begeven: tot iemands gevoelen - tot een' anderen godsdienst overgaan. Zich tot iets bepalen: tot een ander onderwerp overgaan. Ik zal er maar toe overgaan, besluiten. Verdwijnen: het onweer ging schielijk over. De pijn zal nu wel overgaan. Overgege-

[p. 780]

ven worden: op deze voorwaarde ging de stad over. Getrokken worden, en daardoor tot geluid overgaan: de bel ging niet over. Met eenen derden naamval des persoons, voor gebeuren, bejegenen, overkomen:

Wat of dien herdren overgaet,
Dat zij van hunne kuddewacht,
De schreden herwaert stellen? Poot.
Wat gaet het sterflot over,
Dat het de beste lover
Van Febus lauwer schent. Vond.

In zekeren toestand geraken: het lijk was reeds tot verrotting overgegaan. Als bedr. en met eenen vierden naamval; over iets gaan: gij moet de brug maar overgaan. Ook van levenlooze zaken: als er de schaaf nog maar eens overgaat, zal het wel glad worden. Wederk. en onscheidb.: ik overging mij, heb mij overgaan. Meer, of sterker gaan, dan zijne krachten toelaten: ik wilde mij niet overgaan. Van hier: overgang.