Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Paradijs]

PARADIJS, z.n., o, des paradijzes, of van het paradijs; meerv. paradijzen. Een basterdwoord, in onze taal, en meest alle anderen, overgenomen van het perzische fardeus, zoo als de lusthoven heetten, die door de perzische Koningen bij hunne paleizen werden aangelegd. Aan die lusthoven gaven de Grieken den naam van παραδεισος; en hiermede bestempelden de grieksch sprekende Joden ook den lusthof, waarin God, volgens den leenspreukigen aanvang van Genes., de eerste menschen zou hebben geplaatst; en dien hof noemde men vervolgens in het lat. paradizus. Tot dien hof behoort ons paradijs in de eerste plaats: God stelde Adam in het para-

[p. 25]

dijs. - Wie kent Miltons paradijs verloren niet? Voorts beteekent het woord overdragtiglijk een oord, dat in aangenaamheid aan den gezegden lusthof gelijkt; hij heeft daar een aardsch paradijs; bijzonderlijk, de woonplaats der gelukzaligen: hij volgt haar bleeke schim naar 't zalig paradijs Vond. Van hier het zamengest. paradijslauwrier, enz.