Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Popelen]

POPELEN, bedr. w., gelijkvl. Ik popelde, heb gepopeld. Bij Kil. binnens monds mompelen. Van hier bij denzelfden Kil. popeler, en popelinghe, mompelaar,

[p. 103]

en mompeling; en bij van Hass. popelwilgen, die anders klaterwilgen genoemd worden. Intusschen wordt popelen, hedendaags enkel gebezigd, wegens eene snellere beweging des harten, die uit vrees ontstaat: het hart popelt hem in het lijf van angst. Van hier misschien het verouderde popelcije, bij Kil, voor beroerte, het welk anders ook tot het in de geneeskunde gebruikelijke apoplexie gebragt wordt.