Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Roof]

ROOF, z.n., m., des roofs, of van den roof; zonder meerv. Verkleinw. roofje. De daad van rooven: van roof en plundering leven. Heet op roof en moort. Vond. Den smaak des roofs weg hebbende. Hooft. Het geroofde, - buit: mits de lantvoogt het koopen van den roof verboodt. Hooft. Den roofdeelen. Dat hij nederbukke, en den roof oprape, van zijnen verslagen en vluchtenden vijant. Vollenh. Altijt even graagh en gulzig naar den roof. Vond. Hij zou een roof voor de hel van daan halen is eene gemeene spreekwijs, beteekenende: hij is zoo onversaagd, dat hij het gevaarlijkste zelfs ondernemen zou. Die in de gestaltenisse Godts zijnde,

[p. 239]

geenen roof geacht en heeft Gode even gelijk te zijn. Bijbelv. Roof op den vijand behalen. Op roof uitgaan. Figuurlijk: een roof der zonde worden, zich door haar, zonder tegenstand laten beheerschen. Van hier roofachtig, roofachtigheid. Zamenstell.: roofdier, roofgierig, begeerig naar roof - roofgierigheid, roofgoed, dat tot roof gegeven wordt: meent gij, dat het roofgoed is? - roof hoek, roof hol, roof kuil, roofnest, roofschip, roofvogel, roofziek, roofzucht. roofzuchtig, enz. Kerkroof, maagdenroof, zeeroof enz.

Roof, Notk. roub, geroube, Otfrid., giroubi, hoogd. raub, angels., reof, reaf, eng., fr. rapine, lat. rapina, pool. rabiez, wend. rop, behoort, met rooven, tot ons rapen, lat. rapere.