Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrab]

SCHRAB, z.n., vr., der, of van de schrab; meerv.

[p. 377]

schrabben. Verkleinw. schrabbetje. Genoegzaam evenveel als schrap, de daad van schrabben, of schrappen: die schrab is raak. Voorts, de wonde, die men iemand toebrengt, als men hem schrabt, of schrapt: het is eene schrab, die ik van eene speld gekregen heb. Evenveel welke kleine wonde: Themire had hem eerst een lichte schrab gegeven. Vond. Bij Hooft schraap, zie schraap. Bij Kil. schrabbe. Dit woord komt van schrabben.