Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schudden]

SCHUDDEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik schudde, heb geschud. Iets hevig heen en weder bewegen: schud den boom nog wat harder. Appelen, peren, schudden, dezelve met den boom heen en weder bewegen, om ze daarvan te doen afvallen: ik wil dat ooft niet geschud, maar geplukt, hebben. Het hoofd schudden, hetzelve heen en weder bewegen, om aan te duiden, dat men iets niet toestemt: in plaats van te spreken, schudde zij haar hoofd; of tot betoon van misnoegen en verontwaardiging: die voorbij gingen, lasterden hem, schuddende hare hoofden. Bijbelv. Schud elk het hoofd om ons verdriet. L.D.S.P. De ooren kunnen schudden, voor geene opspraak te vreezen hebben: ik kan de ooren schudden, dat zij klappen. Iemand schudden, hem bij de borst of schouders gestadig heen en weder rukken: hij schudde hem, als een water hond, namelijk, als een waterhond zich zelven schudt. Geld uit eenen zak schudden, het door eene herhaalde schudding daaruit doen rol-

[p. 407]

len: eindelijk schudde hij nog eenen schelling uit den zak. Iets van zijne kleederen, van zijne handen, enz. schudden, het door eene herhaalde schudding daarvan doen afvallen: schud de sneeuw van uwen overrok. Hij schuddede het beest af in het vijer. Bijbelv.; waar in plaats van schudden de zamenstell. afschudden gebruikt wordt, even als in: ook 't stof, dat uijt uwe stadt aen ons kleeft, schudden wij af op ulieden. Een juk van den hals schudden, is, zich aan eenige dwingelandij onttrekken. Voorts is bij schudde reeds opgemerkt, dat schudden oulings evenveel zal zijn geweest, als uitschudden. Eene leerrede uit de mouw schudden, is, dezelve zonder voorafgaande bewerking doen. Het bed schudden, de maat schudden, enz. zijn bekende zegswijzen. Zich schudden bekleedde bij Ottfrid., in: sih scutita thiu erda, de plaats van het onzijdige schudden, hevig heen en weder bewogen worden: schudden van de koude, of koorts. Kil. - Het aardrijkschud, als God in gramscham blaakt. L.D.S.P. Het gansche huis schudt van den wind. Alles schudt en beeft, wat er aan mij is, ik heb geen lid aan mijn lijf, dat stilstaat. Hij lachte, dat hij schudde, dat hem de buik schudde, of dat hem de lever schudde. Van hier schudde, schuddelingen van de tafel, brokken, die daarop over blijven, en uit het tafelkleed geschud, hoogd. geschüttelt, worden, Kil., schudder, schudderen, Kil., schudding, enz. schuddebol, schuddebollen, schudhaak, enz. Afschudden, inschudden, opschudden, uitschudden, enz.

Schudden, hoogd. schütten, oudduitsch scutan, zweed. skudda, wallis. ijsgijddio, eng. shed, in shed the horns, sp. sacudir, ital. scuotere, walach. skuturu, lat. cutere, in concutere, en quatere, schijnt zijne beteekenis aan zijnen klank te danken te hebben.