Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schuren]

SCHUREN, bedr. w., gelijkvl. Ik schuurde, heb geschuurd. Sterk wrijven; bijzonderlijk met zand, of andere dingen, om daardoor alle vuil weg te nemen: houtwerk, ijzer, koper, schuren. Schoon schuren, droog schuren, nat schuren, blank schuren, wit schuren, bruin schuren, blaauw schuren, enz. zijn uitdrukkingen, die de vrouwen dagelijks in den mond hebben. Schrijnen: het vel was geschuurd. Langs eenig ding schuren, is, al wrijvende langs hetzelve strijken: het water schuurt langs den wal. Ghij volcken,

[p. 423]

die den Rijn, de Waal en IJsselstroom uwe ackeren ziet schuren. Vond. Tegen elkanderen schuren, is, al wrijvende tegen elkanderen gedrukt worden: die touwen schuren te sterk tegen elkanderen, om lang te kunnen tegenhouden. Voorts is iemand schuren bij Kil. ook nog hem bedriegen. Van hier schuijer, schuijeren, schuijering, (welks beteekenis van weeklijvigheid in het eng. evenzeer door scowring uitgedrukt wordt,) schuring, schuursel, schuurster, enz. Zamenstell.: schuurbak, schuurgoed, schuurlap, schuursteen, schuurvodde, Kil., schuurzand, enz. Afschuren, uitschuren, voortschuren, wegschuren, enz.

Schuren, hoogd. scheuren, eng. scowr, fr. escurer, ital. curare, scurare en sgurare, schijnt zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd.