Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sissen]

SISSEN, onz. w., gelijkvl. Ik siste, heb gesist. Een klanknabootsend woord. Schuifelen, als de slangen: ick hoorde 't sissen van haer becken, geel van zucht. Vond. Piepen, als de vleermuizen: hoe meer het pijpt, sist, querkt, en krijt. Six van Chand. Door gefluit aanlokken: hij salse herwaerts tsissen van het eijnde der aerde. Bijbelv. Suizen, als kokend water: 't vergoten bloet dat sist en schuimt en wil niet stremmen. Vond. Voorts gebruikt men dit woord nopens het geluid, dat door het vallen van water op eenen heeten steen, een heet ijzer, enz., of door het dompelen van zoodanig iets in het water, veroorzaakt wordt: als de smid een gloeijend ijzer in den koelbak steekt, dan sist het geweldig; en nopens het geluid van vermalen of nat

[p. 444]

gemaakt buspoeder, als het aangestoken wordt: het bleef met die bombe bij het sissen, en er volgde geen slag op. Ook wordt het gebezigd van kleine kogels, die iemand voorbij de ooren vliegen, anders fluiten. Van hier gesis, sisser, sissing. Zamenstell.: toetsissen. Bijbelv. enz.

Sissen, oul. tsissen, hoogd. zischen, ital. sischare, gr. σιζειν, pool. ksijk, krain. shuisgam, deen. hvidske, angels. hiscean, eng. hiss, ontleent zijne beteekenis evenzeer van zijnen klank, als het lat. sibilare.