Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Slaap]

SLAAP, z.n., m., des slaaps, of van den slaap; meerv. slapen. Verkleinw. slaapje. Eigenlijk, eene verslapping van des menschen gestel. Bijzonderlijk, die ontspanning zijner leden, waaraan hij zich des nachts gemeenlijk overgeeft, zijne nachtrust, en alle andere soortgelijke rust: hij viel op den stoel in slaap. Alle slaap weck van mijne oogen. Daar 't hem, wien's Heeren gunst vernoegt, als in den slaap wordt toegevoegd. L.D.S.P. Doe dede de Heere Godt eenen diepen slaep op Adam vallen. Bijbelv. Rijcheldin verschijnt hem in zijnen slaap. Hooft. Hektor waerschuwt Eneas in den slaep. Vond. Figuurlijk, eene zorgelooze bedwelming en verdooving van iemands geest: de zege en gloritekens van den helt Miltiades wekten Themistokles uit den slaap. Vollenh. Uit der zonden slaap gerezen. L.D.S.P. Eene geheele uitblussching van alle leven: op dat mij 't graf door zijn vermogen niet in den slaap des doods verteer. L.D.S.P. Eene ligt voorbijgaande verdooving van eenig lid des ligchaams: mijn been is in slaap. Van hier slaapachtig, slaapaard, Kil., Slapeloos, slapen, enz. Zamenstell.: slaapbaas, slaapbank, slaapbedde, Kil., slaapbol, slaapdeken, eigenlijk, een deken, waaronder men slaapt, en voorts ook een slaperig mensch, slaapdeun,

[p. 450]

slaapdoeck, Kil., slaapdrank, slaapdronck, bij Kil. de glaasjes, die men na het avondmaal ledigt, om den slaap te bevorderen, slaapdronken, slaapgeld, slaaphuijve, bij Kil. evenveel als slaapmuts, slaapjak, slaapkamer, slaapkruid, slaaplaken, slaapliedeken, Kil., slaapmiddel, slaapmuts, slaapplaats, slaaprok, slaapstee, slaapvertrek, slaapvrouw, slaapziek, slaapziekte, slaapzucht, slaapzuchtig, enz. Doodslaap, middagslaap, nachtslaap, zondenslaap, enz.

Slaap, Ottfrid. slaf, Kero, Willeram. slaff, Ulphil. slep, eng., angels. sleep, vries. sliep, neders. slap, hoogd. schlaf, schijnt verwant aan slap.