Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Slim]

SLIM, bijv. n. en bijw., slimmer, slimst. Eigenlijk, evenveel als slom, in: den Leviathan, de kromme slomme slange. Bijbelv. Deze beteekenis heeft het bij Wagen. in: negen roode slumme cruijcen, en in de zamenstell.: slimbeen, krombeen, slimvoet, kromvoet, slimhals, kromhals, Kil. Bij denzelfden Kil. is slimheijd, slimmigheijd, scheefheid, en slimmelick, scheevelijk; en zijne beenen staan slim, is, bij Halma, hij heeft scheeve beenen, welke beteekenis schlimm in het

[p. 474]

hoogd. ook meermalen heeft. Voorts is het overdragtelijk, slecht, erg: hij heeft eene slimme kwaal. De wonde wordt hoe langer, hoe slimmer. Moeijelijk: een slim schoolboek, slimme namen. Dat schrift valt slim te lezen. Doortrapt, loos, erg: het is een slimme gast. Noit tros was slimmer noch onbeschaemder oit berucht. Vond. Zij was mij veel te slim. Van hier de bovengemelde afleidingen en zamenstell., en voorts ook slimmen, slimmeren, verslimmeren, enz. Hooft heeft het z.n. slimte.

Slim, of slom, neders. slimm, hoogd. schlimm, opperd. schliem, schläm, schijnt verwant aan het lat. limus.