Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sneeuw]

SNEEUW, z.n., vr., der, of van de sneeuw; zonder meerv. Bevriezende, en in witte vlokken van boven nederkomende, luchtdampen: de grond is met sneeuw bedekt. Door 't ontlaten der sneeu. Hooft. Vijer ende hagel, sneeuw ende damp. Bijbelv. In zuiverheid de sneeuw te boven gaan. L.D.S.P. Overdragtelijk, het sneeuwwitte van eenig ding, in welken zin sneeuw onzijdig is: en 't sneeu der blancke borst door gloet aen 't smelten raeckt. Vond. In 't sneeu van uwe kaken. D. Deck. Intusschen is dit woord in zijne eigenlijke beteekenis ook onzijdig, bij Vond., in: als 't sneeuw te snel ontdoit; - zoo zuiver als het sneeuw oit van den hemel viel; en op meer andere plaatsen, even als bij Moon. Ja Vond. maakt sneeuw mannelijk, in: gij gaet den sneeu bezoeken; in overeenkomst met: sal men oock om eenen rotzsteen des velts verlaten den sneeuw Libanons? Bijbelv. Van hier sneeuwachtig, sneeuwachtigheid, sneeuwen, sneeuwig, sneeuwigheid, enz. Zamenstell.: sneeuwbaan, sneeuwbal, sneeuwbank, eene opeen gedrongene hoeveelheid van dampen aan de lucht, waaruit men sneeuw verwacht, sneeuwberg, sneeuwblank, sneeuw-

[p. 516]

blind, door de sneeuw verblind, sneeuwfiguur, sneeuwhoen, sneeuwjagt, sneeuwmusch, sneeuwvlok, sneeuwvogel, sneeuwwater, sneeuwwit, zoo wit als sneeuw, zonder trappen van vergrooting - sneeuwwolk, enz. Jagtsneeuw.

Sneeuw, ook wel eens snee, vries. snie, ijsl., Tatian. snio, boh. snih, pool. snieg, Ulphil. snaiws, Ottfrid. sneuu, in een oud fragm. sne, hoogd. schnee, en neue, zweed. snö, eng. snow, angels. snaw, lothar. nadge, noge, fr. neige, oud fr. nois, noif, ital. neue, sp. nieve, lat. nix, nivis, gr. νιφας, is van eenen onzekeren oorsprong.