Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Span]

SPAN, z.n., vr., der, of van de span; meerv. spannen. Eigenlijk, de daad van spannen. In het gebruik, de wijdte tusschen den duim en middelsten vinger, of

[p. 543]

zoo veel ruimte, als men met de hand bespannen kan: een spanne sal sijn lenghte zijn, ende een spanne sijn breette. Bijbelv. Het is slechts eene span dik. Zamenstell.: spanbaars, baars, die eene span lang is, en sterk gezocht wordt.

Span, of spanne, hoogd. spanne, eng. span, fr. empan, ital. spanna, in de oude vriesche wetten ook spanna, middeleeuw. lat. espanna, spannus, komt van spannen.