Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Steng]

STENG, z.n., vr., der, of van de steng; meerv. stengen. Verkleinw. stengetje. Ook stang. Een stevig ligchaam, welks dikte aan de lengte geheel onevenredig is, een staak: Eneas kon de steng met geen gewelt uit den stam rukken. Vond. In de stang van Agrippa. Hooft. Bijzonderlijk, een staak, die boven aan de masten van groote schepen vast gehecht wordt, om dezelve te verlengen: de steng van den fokkemast was gebroken. De storm knakte onze groote steng, als een riet. Als ook de stok van eene vlag, of een vaandel: Jan Harink die de vlag van de steng rukte, Hooft. Hij scheurt de kruisbanier van zijne steng. Vond. Ook een ijzer aan het bit van een paard; doch dan bezigt men gemeenlijk stang:

Wie vernoeging soeckt te erlangen
In de lusten van het vleijs,
Rijdt een doll' paerd sonder stangen. F. v. Dorp.

[p. 681]

Zamenstell.: boegsteng, het stengetje, dat voor op den boegspriet staat, bramsteng, of groote bramsteng, de bovenste steng van den grooten mast, welker benedenste steng de groote steng heet, fokkesteng, of voorsteng, de benedenste steng van den fokkemast, kruissteng, de steng van den bezaansmast, lijmsteng, vlaggesteng, voorbramsteng, de bovenste steng van den fokkemast, waarop men even als op den grooten mast, twee verschillende stengen boven elkanderen plaatst.

Steng, stang, Kil. stanghe, stenghe, hoogd. stange, stenge, angels. stijnga, ijsl. ijstang, zweed. stang, ital. stanga, Ottfrid., Willer. ook stanga, schijnt, even als staak, uit zijne twee voorste letters het denkbeeld van stevigheid te hebben ontleend.