[Stikken]
STIKKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik stikte, heb, of ben gestikt. Misschien, eigenlijk, iets opvullen, welke beteekenis Kil. aan stikken geeft, en van welke hij die van het eerste gedeelte van stikvol afleidt. In het gebruik, van de noodige lucht tot ademhaling berooven: men plagt elk, die van eenen dollen hond gebeten was, aanstonds te stikken. Het bloed, 't welk hij opgaf, heeft hem gestikt. Onzijdig, van die lucht beroofd worden: men stikt er van den rook. Ik stik van dorst, van hitte. Hij at zoo gulzig, dat hij in de brokken stikte. Van hier stikking. Zamenstell.: stikwortel, enz. Verstikken, verstikking, enz.
Stikken, hoogd. sticken, opperd. stecken, schijnt zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd te wezen.
Auteursrechtvrij