[Teerling]
TEERLING, z.n., m., des teerlings, of van den teerling; meerv. teerlingen. Verkleinw. teerlingje. Een dobbelsteen: de teerling geef u zes of een. Vond. Aan den teerling te stellen. Hooft. Wel magh 't een teerling heeten, hij heeft mij meer verteert, als drinken doet of eten. Huig. Spreekw.: de teerling is geworpen, de kans is derwijze gewaagd, dat men thans den uitslag moet afwachten. Voorts bezigt men teerling nog wegens al, wat de gedaante van eenen dobbelsteen heeft: het is een volkomen teerling. Zamenstell.: teerlingspel, teerlingsteen, Kil. teerlingsworp, teerlingswortel, een kunstwoord der zoogenoemde stelkunde.
Teerling, Vond. ook teirling, Kil. teerlinck, terlingh, hoogd. terling, plat duitsch tarling, tarrel en tarl, is verwant aan het plat duitsch tarlen, met teerlingen spelen.
Auteursrechtvrij