Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tijen]

TIJEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik tijde, heb getijd. Bij Kil. en elders, ook tijden. Bedr., trekken, voorttrekken. Volgens Kil. bijzonderlijk, betrecken in recht: die hem ter saecken van dien delicte eenichsints soude willen tijden, oft aenspreecken. v. Hass. Onz., voorwaarts gaan, trekken: op den loop tijen. Daer si toe tijen moegen, als tot oeren gelijck. van Hass. Men tijt er evenwel aen 't ijsselijk gevaert. Vond. Tij toch aan den arbeid. Van hier getij, en

[p. 94]

tij, naar den gestadigen voortgang van het water dus genoemd, tijd, enz. Zamenstell.: betijen, enz.