Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Toren]

TOREN, z.n., m., des torens, of van den toren; meerv. torens. Verkleinw. torentje. Een gebouw, welks hoogte de breedte en dikte verre overtreft: eenen toren, diens opperste in den hemel zij. Bijbelv. De toren van 't stadshuis beweegde sich en schudde. Vond. De Beijervaan sal een geheelen dagh op onsen toren staan. Paffenrod. Door eenen onbewaarden tooren. Hooft. Laat ons eenen tooren bouwen. Vollenh. Er staat een torentje op het huis. Eenen toren bouwen zonder de kosten te berekenen, iets groots ondernemen zonder te overwegen, wat daartoe noodig zij. Van hier torenachtig. Zamenstell.: torenblazer, torenbouw, torenbouwer, torendak, torendeur, torendrager, een olifant, die eenen toren op den rug heeft, torenkroon, de kroon van Cijbele in de oude fabelkunde, torenkruis, torenmuur, torennaald, torenspits,

[p. 162]

torenstad, torenwachter, torenzigt, enz. Dorpstoren, kerktoren, kloktoren, kloostertoren, koortoren, kruidtoren, slottoren, stadhuistoren, stadstoren, vuurtoren, wachttoren, enz.

Toren, Kil. torre, torne, torn, vries. toer, fr. tour, eng. towr, ierl., angels. tor, bretagn. twr, pool. turma, hoogd. thurm, ijsl. turn, zweed. torn, neders. toorn, oudd. turen, Notk. turre, ital., sp. torre, lat. turris, gr. τυϱσις, sijr. tur, hebr. tzur, is een zeer oud woord, van eenen onzekeren oorsprong.