Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tros]

TROS, z.n., m., van den tros; meerv. trossen. Verkleinw. trosje. Een bos, of bundel van onderling vereenigde dingen: een groote tros druiven. Caesar stichtte eenen tros van wapenen, tot een zegeteeken. Hooft. Soms ook een pijlkoker: mijn pijlen hangen ree gescherpt in mijnen tros. Vond. Als benaming van scheepstouwwerk: spint lijnen, trossen, kabels. J. de Marr. Krijgspakkaadje, en de daarbij voegende personen: zich bij den tros ophouden. Ook wel eens een van die personen, of eenig ander slecht mensch: geen tros was oit zoo slim. Vond. Van hier trossen, enz. Zamenstell.: trosboef, troshiacint, tros-

[p. 200]

hoere, Kil., trosjongen, troskers, trosknecht, trosnarcis, trospaard, troswagen, troswijf, Kil., enz. Druiventros, legertros, veldtros, enz.

Tros, Kil. trosse, torsch, hoogd. trosz, zweed. tross, eng. truss, fr. trousse, ijsl. truts, is van eenen noordschen oorsprong.