Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitmergelen]

UITMERGELEN, bedr. w., gelijkvl. Ik mergelde uit, heb uitgemergeld. Voortdurend werkw. van uitmergen. Eigenlijk van merg ontblooten. In het gebruik, uitputten: wtmerghelen het land. Kil. Van krachten berooven: de wellust heeft hem uitgemergeld. Verarmen: zijne kinderen hebben hem uitgemergeld. Van hier het bijv. n. uitgemergeld, krachteloos: welk een

[p. 286]

uitgemergeld mensch! wtghemergheld land. Kil.; uitmergeling. De Heer Lublink maakt hier eenige onderscheiding, en neemt uitgemergeld alleen voor: van mergel (marga) ontbloot, en past het dus op eenen akker toe. Menschen en dieren, die verdroogd en verzwakt zijn, zegt hij, kan men uitgemergd, van merg (medulla) ontbloot noemen, maar niet uitgemergeld. Wanneer evenwel uitmergelen het voortdur. w. van uitmergen is, dan kunnen menschen en dieren zeer wel uitgemergeld heeten.