Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vaderlijk]

VADERLIJK, bijv. n. en bijw., vaderlijker, vaderlijkst. Den vader behoorende, of van hem afkomstig: de vaderlijke magt. Het vaderlijk gezag. De vaderlijke liefde in tegenoverstelling van vaderliefde, het welk de liefde van een kind jegens zijnen vader aan-

[p. 13]

duidt. Mijn vaderlijk goed. Ook het gene aan voorouderen toebehoord heeft: hunne vaderlijke zeden en wetten. Voorts evenveel, als vaderachtig, eenen vader voegende, betamende: hij waakt voor ons met eene vaderlijke zorg. Laat die vaderlijke bestraffing u niet belgen! Toen sloegh zijn hart, en al zijn aders, van schrik, en vaderlijke vrees. Vond. Als bijw., zoo als een vader doet, of doen moet: hij behandelt haar vaderlijk.

Vaderlijk, hoogd. vaterlich, Notk. faterlich, komt van vader. Zie lijk.