Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veer]

VEER, z.n., o., des veers, of van het veer; meerv. veren. Bij Kil. vaer, vaerde. In den Statenbijbel veijr. Eene geregelde en vast bepaalde vaart van de eene plaats naar de andere: hoe vele schippers varen er in dat veer? Het is een voordeelig veer. In sommige steden, de plaats, vanwaar men geregeld naar elders vaart: op het Haagsche veer te Rotterdam. De plaats,

[p. 71]

waar men geregeld over eene rivier, of eenig ander water, gezet wordt: het IJsselmondsche veer. Het veijr Jabock. Bijbelv. Zamenstell.: vaerboot, barsie, vaermeester, vaerpleijte, vaerschat, vaerschuijte, alles bij Kil., veergeld, veerhuis, veerlieden, veerloon, veerman, veerschip, veerschipper, veerwijf, enz. Van varen.