Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verdienste]

VERDIENSTE, z.n., vr. der, of van de verdienste; meerv. verdiensten. Oul. ook verdiente, van verdienen. Eigenlijk, al wat iemand zich door diensten verwerft: hunne verdiensten zijn des winters gering. Voorts bedrijven, of hoedanigheden, waardoor men zich iets goeds of kwaads waardig maakt: naar verdienste beloond, bevorderd, worden. Indien ghij hem nae de verdienste sijner handen gedaen hebt. Bijbelv. Zij wisten een merkelijke verdienste bij te brengen. Hooft. Askaen zal nimmermeer uwe groete verdienste vergeten. Vond. Hem selven gheen verdienten goeds toe te scriven.

[p. 121]

van Hass. Een man van verdiensten is iemand, wiens hoedanigheden en daden hem regt op de achting van anderen geven. Niet uit verdiensten, maar uit genade, is, in de Godgeleerdheid, niet uit hoofde van eenig regt van aanspraak. Christus verdiensten zijn deszelfs edele handelingen. Van hier verdienstelijk, verdienstig.