Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vereenigen]

VEREENIGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vereenigde, heb vereenigd. Van het onscheidb. voorz. ver en eenigen, van eenig. Bij Kil. ook vereenen, 't welk men hedendaags ook nog dikwijls gebruikt. Een maken: de beide legers werden vereenigd. Stem

[p. 135]

en snaar, met wenden, draaijen, en met keeren, vereenigd rolden door elkaar. Pluimer. Vruchteloospoogde men die Kerkgenootschappen te vereenigen. In bedoeling en werking verbinden: men vereenigt zich om ons te kwellen. Te woonen met vereenigde gemoederen in 's Heeren huis. L.D.S.P. Heeft zijne harp vereenigt met lofgezangh. Vond. In een huwelijk paren: vereenig hen door den trouw. Ook onz., gepaard worden: waer twee vereenigen, daer strengelt en verbint de liefde tien aen een. Vond. Wederom bedr., bevredigen: twee strijdende partijen vereenigen. Zich met iemand vereenigen, of vereenen, wordt in verschillende beteekenissen gebezigd: hij wil zich met den Godt der Goden niet vereenen. Hoogvl. Van hier vereeniger, vereeniging, vereenigster.