Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vergaderen]

VERGADEREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik vergaderde, heb en ben vergaderd. Van het onscheidb. voorz. ver en gaderen. Anders ook vergaren. Bedr., bijeen verzamelen: vergaederen den raed. Hij vergadert de wateren der zee als op eenen hoop. Bijbelv. Vergadrend, door zijn Alvermogen, het volk. L.D.S.P. Onz., bijeen komen: de raad zal morgen vergaderen. Hij doet de watren bruisschend zwellen, en t'zaam vergadren. L.D.S.P. Of waer dees gunst te groot, dat wij bij wijl vergaeren? Vond. Bijzonderlijk tot bijslaap: na 't vergaeren wort d'eene moeder. Vond. Wat vrou sou leggen gaen, of met een man vergaren. Westerb. Of om te trouwen: als twee gelie-

[p. 140]

ven, eens van aert, dus scheiden, eer ze zijn vergaert. Poot. Naer een soet gekijf, vergaderde 't gemack en 't fraei, als man en wijf. Huijghens. Ergens aan vergaren, is zich daarmede inlaten: ik vergaar daaraan niet. Oulings ook, daarmede handgemeen worden: doe vergaderden 's Graven liede bider vere an de vianden. M. Stok. Voorts zeide men oulings van eenen strijd, dat hij vergaderde, als hij eenen aanvang nam: in 't vergaderen van den stride. J. v. Heelu. Alstie strijt vergadert was. M. Stok. Van hier vergaarder, vergaarsel, vergadering, vergaring. Zamenstell.: vergaderplaats, enz.