Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verkroppen]

VERKROPPEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verkropte, heb verkropt. Van het onscheidb. voorz. ver en kroppen. Oul. verstoppen: machtige stroomen verkropt van het slijk. Oud. Met eenen gevulden krop bezwaren: die

[p. 179]

spijs verkropt mij, Halma. Door aandoeningen opgevuld en bezwaard zijn: zij schijnt verkropt van droefheid. Door den krop douwen, verslikken: het dier kon dien brok niet verkroppen. Ook oneigenlijk: met moeite verkropte ik dien smaad. Hij moet zijn nijd verkroppen. L.D.S.P. Van hier verkropping.