Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vers]

VERS, z.n., o., van het vers; meerv. verzen. Verkleinw. versje. Kil. veers, Hooft veirs, Vond. vaers, Kero, fers, lat. versus, van het lat. vertere, keeren. Eigenlijk, een regel van evenveel welk geschrijf, van welks laatste gedeelte de schrijver naar den anderen kant van het blad keert, om eenen nieuwen regel aan te vangen. In het gebruik, het onderdeel van een hoofddeel van den Bijbel, of een ander boek: hoe vele verzen bevat dat hoofddeel? Eene kleine afdeeling van een gedicht: het derde Vers der tweede Pau-

[p. 227]

ze van dien Psalm. Ook had hij veeltijdts het veirs in den mondt. Hooft. Een klein dichtstukje: zij bood mij, bij mijne verjaring, een fraai vers aan. Hij maakt al een zoet versje. In dit zelve vaers. Vollenh. Alle dichterlijk geschrijf over het algemeen: het vaers schijne geen rijmlooze rede, maer trekke den aert van een vaers aen. Vond. Van hier, bij Kil., veersen met malcanderen, beurt om beurt verzen opzeggen. Zamenstell.: verzenmaker, enz., - bruiloftsvers, knuppelvers, slotvers, tekstvers, enz.