Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verstijven]

VERSTIJVEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik verstijfde, heb en ben verstijfd. Van het onscheidb. voorz. ver en stijven. Bedr., stijf maken, stijven: de vorst verstijft alles rondom ons henen. So sult ghij u herte niet verstijven. Bijbelv. Alle wat men behoeft tot nootdrufts verstijven. Vlaerd. redenr. Onz., stijf, of stijver, worden: van koude verstijven. De vinger

[p. 258]

verstijft in 't haer. Vond. Doch Pharaos herte verstijfde. Bijbelv. In haer dwaelinghe si lanc soe meer verstijven. A. Bijns. Want eendracht doet verstijven. Vlaerd. redenr. Van hier verstijving, en van het deelw. verstijfd, verstijfdheid.