[Verwaaijen]
VERWAAIJEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. en gelijkvl. Ik verwoei, of verwaaide, heb en ben verwaaid. Van het onscheidb. voorz. ver en waaijen. Ottfrid. ferwahen, Notk. firwaen, hoogd. verwehen. Bedr., al waaijende van zijne plaats drijven: het hooi is door dat onweder verwaaid. De wind verwaeit het kleet. Vond. Onz., door den wind van zijne plaats gedreven worden: de papieren zullen verwaaijen. Er verwaaide geen blad aan de boomen. Van hier verwaaijing. Het deelw. verwaaid zie hier boven.
Auteursrechtvrij