Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verwijten]

VERWIJTEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verweet, heb verweten. Van het onscheidb. voorz. ver en wijten. Vries., neders. verwiten, zweed. forvita, Ottfrid. firuuizun, hoogd. verweisen. Een begaan misdrijf voorhouden: mijn gewisse verwijt mij niets. Het

[p. 303]

selve verweten hem oock de moordenaers. Bijbelv. Om vrij te mogen zijn van 't vrouwelijck verwijten. Westerb. Op eene lastige wijze voorhouden: hij verwijt mij gestaag het goede, dat ik van hem ontvangen heb. Die een ijegelick mildelick geeft, ende niet en verwijt. Bijbelv. Spreekw.: de pot verwijt den ketel, dat hij zwart is, hij verwijt eenen anderen iets, waaraan hij zelf schuldig is. Van hier verwijtelijk, verwijter, verwijting.