Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verwinnen]

VERWINNEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verwon, heb verwonnen. Van het onscheidb. voorz. ver en winnen. Overwinnen, al strijdende voor zich doen bukken: men wanhoopte, om hem te verwinnen. 'k Verwon hen altemaal. L.D.S.P. Oneigenlijk: dat hij verwonnen wiert door goetheit en genade. Vond. In regten overtuigen: daerof verwonnen

[p. 305]

wert van schepenen. v. Hass. Die besmet ende verwonnen sullen geweest zijn van eeuwige dwalinge. Mieris. Ook wel eens onz., de bovenhand bekomen: ik streed en verwon. Zijn hulp doet mij verwinnen. L.D.S.P. Van hier verwinbaar, verwinnaar, verwinnares, verwinnelijk, verwinning, enz. Het deelw. verwonnen wordt als, bijv. n., z.n., en bijw. gebruikt.