Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verworgen]

VERWORGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verworgde, heb verworgd. Van het onscheidb. voorz. ver en worgen. Ook verwurgen. Door toewringing van den hals doen stikken: henengaande verworghde hemselven. Bijbelv.

[p. 309]

Verworghen met den strop, Kil. Worgen beteekent ook iemand, op welk eene wijze ook, van het leven berooven, overeenkomende met het lat. necare. In gemeene straattaal zegt men nekken. Van hier verworging.