Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vieren]

VIEREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik vierde, heb gevierd. Onz., rusten: dapperlike, sonder vieren, dore die Brabantre dringen. J. v. Heelu. Terwijl het recht van pleiten viert en rust. Vond. Bedr., in rust doorbrengen: den sabbat vieren. Viert uwe vierdagen. Bijbelv. Vieren den heijlighen dagh. Kil. Met feestelijke vreugde vereeren: die heugelijke gebeurtenis wordt jaarlijks gevierd. Iemand vieren is, bij Kil., iemand plegtiglijk vereeren, en beteekent voorts ook nog ontzien, welwillend behandelen: geen beest en is er oijt so fel dat niet en vijert sijn metgesel. Cats. Ik behoef geen mensch in de wereld te vieren. Guard. Ik heb hem lang genoeg gevierd. Eenen zieken vieren. Halma. Den teugel vieren is hem niet strak vast houden, laten schieten: hij viert zijne paarden den teugel. Soortgelijk eene beteekenis heeft vieren in schoot

[p. 333]

vieren bij Kil., een touw vieren, bot vieren. Eenen walvisch vieren, is, de lijn, waaraan hij vast is, laten uitloopen. Figuurl.: vier uwe driften niet langer den ruimen teugel. Van hier vierder, viering. Zamenstell.: vieravond, vierdag, viertijd, enz.

Vieren, hoogd. seijern, neders. firen, Notk. firron, is verwant aan het lat. feriari, en aan fiar, stil, rustig, bij Ottfrid., bij wien fiara eene rustige en stille plaats aanduidt.