Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vijg]

VIJG, z.n., vr., der, of van de vijg; meerv. vijgen. Verkleinw. vijgje, in den Statenbijbel vijgsken. De vrucht van den vijgeboom: elk zijn meug, zei de boer, en hij at vijgen. Daer de bruine vijg haren stam versiert. Vond. De vijgeboom brengt sijne jonge vijgskens voort. Bijbelv. Blaw vijghe, Kil., bij wien dit woord voorts ezelsdrek aanduidt, in overeenkomst met den naam van paardevijg, dien men aan paardedrek geeft. Zoo vindt men ook bij Junius: esels vigen. Bij denzelfden Kil. is vijghe, fijck, evenveel als vijghpuijste, vijghwarte, hoogd. feigwarze, boh. fik, ital. fico, middeleeuw. lat. ficus, ficatio, fictus, een vijguitwas; en iemanden een vijghe gheven hem verge-

[p. 342]

ven, om dat men zulks vaak door middel van vergiftigde vijgen deed. Eindelijk wordt vijg ook wel eens voor vijgeboom gebruikt: welk eene rijzige vijg! en is vijgen na Paschen, volgens Halma, mostaard na den maaltijd. Nopens vijg in oorvijg, zie veeg. Van ons vijg komen de zamenstell.: vijgboon, vijgeboom, vijgeblad, vijgekaas, vijgemelk, vijgemand, vijgpuist en vijgwrat, aambei enz. Ezelsvijg, paardevijg, enz.

Vijg, neders., deen fige, fr. figue, Ottfrid. figo, eng. fig, span. higua, sclav. figa, wend. fik, zweed. fikon, ital. fica, fico, lat. ficus, gr. συϰη, is denkelijk, even als de beteekenende zaak zelve, uit Azia oorspronkelijk.