[Wandel]
WANDEL, z.n., m., des wandels, of van den wandel; zonder meerv. Van wandelen, gaan. Het wordt slechts in eene figuurlijke beteekenis gebruikt, van de gansche inrigting der zedelijke handelingen, en den rang derzelven, voornamelijk in de Godgeleerdheid, en met bijvoegel. naamwoorden, welke den aard en de wijze derzelven aanduiden. Hij is van eenen deugdzamen, - slechten wandel. Opregt in zijnen handel en wandel. Gelijk 't meeste deel der armen van quaade opvoedinge. woesten wandel, en stout in den bek is. Hooft. Zij verlieten den heiligen wandel, Vondel. Zoo zegt men ook: iemands leven en wandel beschrijven.
Auteursrechtvrij