Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Weiden]

WEIDEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik weidde, heb geweid. Eigenlijk voeden: Ephraim weidt sich met wint. Bijbelv. In het gewone gebruik bedr., in eene weide onder zijn opzigt houden: hoe veel witte schapen ick weide en melcke. Vond. Hij sal sijne kudde weijden, gelijck een herder. Bijbelv. Zijn schapen, die hij weidt en voedt. L.D.S.P. - Onz., van beesten, voedsel zoeken: de schaapjes weiden langs den stroom. Halma. En weit en loeit en snoeit in 't grazen 't eelste pit.

[p. 124]

Vond. De oogen worden gezegd te weiden, wanneer zij ergens over uitweiden: 't zij 't oogh in 't meesterstuck van binnen weiden gaet, of buiten. Vond. En als men zijne oogen dus laat uitweiden, wordt men gezegd die te weiden: weij mijn vrij gezicht de mengsels door en door. Vond. In den Statenbijbel vervangt weiden meermalen de plaats van besturen, regeren. Van hier weide, weider, weiderij, weiding. Zamenstell.: weigeld, weiland, weijdveld, weijdschaep, Kil. enz. Afweiden, beweiden, herweiden, uitweiden, verweiden, voortweiden, enz.

Weiden, weijen, hoogd., Notk. weiden, Ulphil. vitan, eng. feed, angels. fedan, neders. föden, middeleeuw. lat. paduire, is verwant aan voeden.