Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wenken]

WENKEN, onz. w., gelijkvl. Ik wenkte, heb gewenkt. Met de oogen, het hoofd, de handen, enz. roepen of anderzins onderrigten, nopens het gene men wil: toen men wenkte. Als hij haer met de handt gewenckt hadde. Bijbelv. Ik wenkte hem, dat hij zwijgen zoude.

[p. 150]

Halma. Zij wenkte, van neen. Wenckte met de handt tot het volck. Bijbelv. 'k Heb haar gewenkt, dat ik vooruit zou wandlen. A. Harts. Van hier gewenk, wenk, wenking. Zamenstell.: wenkbraauw, enz. Toewenken, voortwenken, enz.

Wenken, Kil., Vond. ook winken, even als in het hoogd. en bij Ottfrid., Notk. wincken, zweed. wincka, eng. wink, angels. wincian, neders. wenken, is verwant aan wanken; zie wanken.