Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wensch]

WENSCH, z.n., m., van den wensch; meerv. wenschen. Verkleinw. wenschje. Eigenlijk, al wat aangenaam is, vermaak aandoet, enz. Van hier in het gebruik, het gene men verlangt: hoe kan dat uw wensch zijn? Mijn herder was mijn grootste wensch, en ik zijn zaligheid. Gellert. Hoe kan een minziek hart zijn lieven wensch vergeten. Poot. De daad van wenschen, verlangen: met eenen wensch van wrake. Vollenh. Den wensch van zijn verlangend hart wilt gij niet wederstreeven. L.D.S.P. De uiting van het zielsverlangen: hij deed wensch op wensch. Het gene men ter uiting van dat verlangen voortbrengt: ghij hebt den wensch der sachtmoedigen gehoort. Bijbelv. Naar hunnen wensch, en naar zijnen wensch, is bij Hooft en Vond. naar hun, en zijn, geuit of ongeuit verlangen; maar naar wensch is, wel, gelukkig, overvloedig, aangenaam, enz.: hij slaagt naar mensch. 't

[p. 151]

Woud eeklen gheeft na wensch. Spiegh. 't Weer is naar wensch. Halma. Van hier wenschen, enz. Zamenstell.: gelukwensch, hartewensch, heilwensch, kermiswensch, morgenwensch, nieuwejaarswensch, vloekwensch, zegenwensch, zielwensch, enz.

Wensch, boh. winss, eng. wish, Kero wunsc, hoogd. wunsch, is eigenlijk een bijv. n. van wun, hoogd. wonne, een hooge trap van vermaak en genoegen; van waar wunilust; zie wellust.