Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wimpel]

WIMPEL, z.n., m., des wimpels, of van den wimpel; meerv. wimpels. Eene lange smalle scheepsvaan, welker gedaante haar van eene vlag, en eenen vleugel, onderscheidt: die uwen wimpel draagt. Hooft. Grootsch in 't nat zijn wimpel spieglen. P. Moens. Het bootsvolck voert de vlagh en wimpel, zwaeit de zwaerden. Vond. Voorts bij Kil., even als het oudd. wimpel, eng. wimple, fr. guimpe, een sluijer, anders wimpeldoeck. Van hier bij denzelfden Kil. wimpelen, bewimpelen. Zamenstell.: wimpeldoek, Kil., wimpelstok, enz.

Wimpel, zweed. wimpla, middeleeuw. lat. gimpla,

[p. 206]

impla, hoogd., neders. wimpel, in de beteekenis van sluijer, eng. wimple, fr. guimpe, schijnt, even als het hoogd. wimper, het bovenste ooglid, verwant aan wimpoogen, pinkoogen, bij Kil., en aan het hoogd. wimmeln, wemelen, en voorts door eene gestadige floddering bewogen worden.