Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wippen]

WIPPEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik wipte, ben en heb gewipt. Onz., schielijk, en voor een oogenblik, ergens henen gaan: zij wipte daar heen, om naar de zaak te vernemen. En over het algemeen zich schielijk verplaatsen: om over de slooten te wippen. Hooft. En wipt in eenen boom. Vond. Daarmede wipt hij met een sprong naar beneden. Brandt. Voorts zegt men van dingen, die niet vast leggen, dat zij wippen: de plank waarover ik liep, begon te wippen. Ergens af wippen, is daaraf kantelen. Bedr., schielijk op-, en vervolgens wederom nederwaarts bewegen: hij werd aan de wipgalg gewipt. Eene brug wippen, is, dezelve ophalen. Jonge spreeuwen wippen, is, dezelve door eenen slag op het eene einde van een plankje, op welks andere einde zij liggen, doen wegvliegen, en ombrengen. Iemand wippen, is, hem doen tuimelen, hem van

[p. 219]

zijn ambt, enz. berooven. Van hier gewip, wip, wipper, wippertje, wipping. Zamenstell.: wipbrug, wipgalg, wiphout, wipkooi, wipneus, wipplank, een plank, waarmede twee personen aan derzelver einden gezeten, zich op- en neerwippen. Wipstaart, Kil., bij wien wipsteerten met wispelsteerten verwisseld wordt, enz. Afwippen, opwippen, enz.

Wippen, hoogd. ook wippen, zweed. wippa, neders. wippen en wuppen, vries. wipje, heeft zijne beteekenis aan zijnen klank te danken.