Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wolf]

WOLF, z.n., m., des wolfs, of van den wolf; meerv. wolven. Verkleinw. wolfje. Een verscheurend dier van hetzelfde geslacht, als de honden, vossen, enz.: als lammeren in 't midden der wolven. Bijbelv. Zoo schuwt het lam den wolf Vond. Wat roer ik van den wolf? D. Deck. Oneigenlijk, zekere worm in de bijenkorven: de bijen hebben den wolf. Een insekt, dat de boomen beschadigt: het geboomte lijdt veel van den zwarten wolf. Een korenworm: de wolf is in dat koren. In al deze beteekenissen neemt men wolf verzamelbaar. Voorts geeft Kil. dezen naam, even als men nog steeds in Duitschland doet, aan een voortvretend gezwel, fr. loup, middeleeuw. lat. lupus. Wolven in schapenvellen, zijn schadelijke menschen, die zich onder een onschadelijk voorkomen vermommen. Geenen wolf in den buik smoren, is, geen noodeloos geheim van iets maken. Eten als een wolf, is heel gulzig. Van hier wolvin, het wijfje van eenen wolf. Zamenstell.: wolfachtig, wolfsangel, wolfsbezie, wolfsboon, wolfsch, wolfachtig - wolfsgebit, wolfshond, wolfshonger, wolfs-

[p. 234]

huid, wolfsklaauw, wolfskop, wolfskruid, wolfskuil, wolfsmaand, wolfsmelk, wolfsmuil, wolfsmuts, wolfspels, wolfspoot, wolfsschijn, wolfstand, wolfswortel, wolvejagt, wolvenaard, wolvenet, wolvenprent, wolvenspoor, enz. Bijenwolf, geldwolf, korenwolf, letterwolf, weerwolf, enz.

Wolf, eng., hoogd., Ottfrid., Notk. ook wolf, neders., angels. wulf, Ulphil. wulfs, pool. wilk, alban. ullk, ijsl. ulfr, zweed. ulf, scheen Adelung verwant aan het lat. vulpes, en afkomstig van het moesogoth. wilwen, rooven; maar misschien is het vermaagschapt aan het lat. lupus, ital. lupo, sp. lobo, fr. loup, en ontleend van het gehuil der wolven; gelijk het zweed. ulf, een wolf, van ulfva, huilen, af te leiden is.