Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wonen]

WONEN, onz. w., gelijkvl. Ik woonde, heb gewoond. Zijn bestendig verblijf houden, met betrekking tot de plaats: dattet een sterck volck is, 't welck in dat lant woont. Bijbelv. Wij wonen in eene en dezelfde stad. Dat gedierte woont in onderaardsche holen. Nu wonenze in geen bosch, maer rieten, dak en stal. Vond. Met betrekking tot het gebouw: de deugd woont meer in hutten, dan in paleizen. Hij woont naast mij, tegen over mij. Aan het water, in die of die straat, op de markt wonen. Met betrekking tot het gedeelte van het gebouw: des zomers wonen wij voor, des winters achter. Welke menschen wonen er achter u? Boven woont er wederom ander volk. Bij iemand wonen, is, bij hem gehuisvest zijn, of hem dienen: bij wien woont zij nu? Wel wonen, is, eene goede woning hebben: daar woont gij uitmuntend. Zeker wonen, is, dikwijls voor vijanden beveiligd zijn: ik salse tot de plaet-

[p. 243]

se wederbrengen, ende salse seker doen woonen. Bijbelv. In iemand, in een hart, enz. wonen, is, daar gevestigd zijn: dat geene Godsvrucht in hem woont. L.D.S.P. Er woont geene ware menschenliefde in zijn hart. Daar vrede woont, woont God, daar ondervindt men Gods gunst en hoede. Van hier woning, woon, woonbaar, woonlick. Kil. Zamenstell.: woonhuis, woonkamer, woonkelder, woonplaats, woonstede, woonvertrek, enz. Bewonen, inwonen, uitwonen, enz.

Wonen, hoogd. wohnen, oudd. wonan, neders. wanen, vries. wenje, is verwant aan wennen, gewoon, enz. Bij kero is du ruhwonan, volharden, perseverare.