Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zacht]

ZACHT, bijv. n. en bijw., zachter, zachtst. Van een geluid, dat het gehoor slechts ligtelijk, en tevens aangenaam, treft: het zachte geruisch van dat beekje. Het suijsen van eene sachte stilte. Bijbelv. Als bijw.: u dikwijl al brommende zacht in slaep sussen. Vond. Spreek wat zachter! Een ligt en liefelijk geluid verwekkend: met eene zachte stem. De zachte fluit. Een zachte tonge breeckt het gebeente Bijbelv. Zich slechts ligtelijk bewegend: met eenen zachten tred. Langs 't vloeijend spoor der zachte beeken leiden. L.D.S.P. Ik ga zoo zacht, als mij mogelijk is. Ligte gewaarwordingen verwekkende, of medevoerende: een zacht licht. Het is in eenen zachten trant geschilderd. Een zacht genoegen. Zachter dood kon hij niet hebben. Een zacht verwijt. Zijn zacht bestuur. Dien harden geest getracht door zachte smeekingen te morwen. D. Deck. Spreeckt tot ons zachte dingen. Bijbelv. Zijn niet de woorden diens ontaarden, schoon zacht als olie, bloote zwaarden. L.D.S.P. Bijzonderlijk, slechts ligtelijk op het gevoel werkende: het is zacht weder. Een zachte winter. Een zacht bed. Kies witte en zachte schaten. Vond. Ros het paard wat zachter! Zacht! is, als tusschen werpsel, bedwing uwe stem, uwe drift, enz. Van hier zachtelijk,

[p. 278]

zachten, zachtheid, zachtjes, zachtigen, zachtigheid, zachts. Zamenstell.: zachtaardig, enz. zachtblad, zachtmoedig, enz. - zachtzedig, enz. - zachtzinnig, enz. - onzacht, enz.

Zacht, zaft, ook elders zoft, Kil. saecht, vries. saaft, somtijds ook saft, eng. soft, hoogd. sanft, Kero, Notk., Willeram. samft, semfte, oud opperd. sewft, seuft, ital. soffice, neders. sacht, zweed. sakta, schijnt zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd te wezen.