Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zendeling]

ZENDELING, z.n., m. en vr., des zendelings, of van den zendeling, - der, of van de zendeling; meerv. zendelingen. Van zenden, zie ling. Iemand, die gezonden wordt, om het een of ander te verrigten: wanneer er iets gewigtigs ondernomen moet worden, heeft hij altoos zijne zendelingen gereed. Afgezondene naar de Heidenen, om onder dezelven de christelijke leer te verbreiden: hij is onder de zendelingen aangenomen. Onlangs zijn weer verscheidene zendelingen naar de Hot-

[p. 349]

tentotten vertrokken. Wanneer de zendelingen geschikt waren en in last hadden, om de heidenen eerst in gewone menschelijke zaken te onderrigten, zou het hun gemakkelijker vallen en beter gelukken, dezelven tot Christenen te vormen. Zamenstell.: zendelingsgenootschap, enz.