Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zweep]

ZWEEP, z.n., vr., der, of van de zweep; meerv. zweepen. Verkleinw. zweepje. Een gedraaid, of gevlochten, van voren spits toeloopend snoer, aan eenen steel van hout, met leder of paardenhaar omwonden, vastgemaakt, om dieren of menschen daarmede te slaan: met de zweep klappen. Daer is 't geklap der sweepe. Bijbelv. Het paard de zweep geven. Jaag den hond met de zweep weg. Eene zweep voor vier paarden, eene lange zweep. Een oud voerman hoort nog gaarne het klappen van de zweep, spreekw., beteekenende: een afgeleefde liefhebber van de vrouwen hoort nog gaarne

[p. 444]

over de sekse en het minvermaak spreken. Van hier zweepig, zie zwiepen. Zamenstell.: zweepbrok, iemand, die gedurig slagen verdient, zweepriet, zweepslag, zweepslang, zweeptol, anders drijftol, - zweeptouw, een touwetje, dat men aan het einde eener zweep bindt, om dezelve harder te doen klappen, anders klapkoord, enz.

Zweep, ook zwiep, bij Kil. sweepe. Dit woord schijnt van het sissend geluid ontleend te zijn, het welk eene snel bewogen en door de lucht geslagen zweep maakt, zonder dat men dezelve laat klappen. Het staat in verband met het angels. whip, dat de Engelschen nog behouden hebben in to whip, slaan.