Limburgsche legenden, sagen, sprookjes, en volksverhalen. Deel 2

De kaartspelers te Spekholzerheide.

De meest gebruikelijke spelen in onze provincie zijn het kegelen in het arrond. Maastricht en het beugelspel in het arrond. Roermond. Tevens zijn er ook vele andere spelen bekend, als: schaak- dam- kien- en billartspel, maar het kaartspel allermeest en overal. Er is geene stad, geen dorp, geen kasteel of geene hut, waar het kaartspel niet de verveling moet verdrijven of de winteravonden verkorten. Soms maakt zich de drift tot dit spel van de spelers meester, en dan wordt alles gewaagd, en er ‘kop en kogel’ zooals het heet, ingezet; dan worden zelfs dringende en zware verplichtingen over het hoofd gezien. Te Spekholzerheide zaten eens op eenen Zondag drie kerels onder de hoogmis in de herberg en wilden kaartspelen, maar, dewijl hun een vierde man om de partij vol te maken ontbrak, vloekten zij er geweldig over. Nu kwam er een reiziger in de kamer en vroeg een ‘bitteren’. ‘Wilt gij een spelletje met ons doen’, zeiden de kaartliefhebbers. - ‘Waarom niet’, antwoordde de vreemde en zette zich met hen aan tafel. - Terwijl een de kaarten schudde, wilde een ander de tafel afvegen, om er op te kunnen

[p. 64]

aanschrijven, maar hij stiet het krijt van de tafel, dat op den grond in stukken viel. Hij bukte zich om het grootste der klotjes op te rapen, maar hoe verschrikte hij, toen hij zag dat hun vreemde speelgenoot eenen paardenvoet had. Met eenen grooten angstschreeuw riep hij ‘de duivel is los!’ en sloeg een kruis. Een slag gelijk een kanonschot wierp de kaartspelers op den bodem, en een onverdragelijke stank vervulde het vertrek. De vreemdeling was weg. Sedert dien dag is in dat huis geen geluk meer, allen die het bewonen sterven vroeg of bederven.

M.